5 μέρες στη Μεντόζα (4-8/2/10)

Αντίθετα με αρκετούς ορειβάτες, αγαπάω αρκετά κα τα ταξίδια στις πόλεις, ειδικά όταν έχουν να μου προσφέρουν κάτι καινούργιο. Τις πέντε μέρες που «περίσσεψαν» από το ταξίδι μας στο βουνό, τις περάσαμε γνωρίζοντας από κοντά μια τουριστική, αλλά πολύ όμορφη και ανθρώπινη πόλη την Μεντόζα.
 Συνοψίζοντας τις αναμνήσεις μου, θα έλεγα ότι θα την θυμάμαι :

Για τις όμορφες και γεμάτες ζωή και κόσμο πλατείες της, ακόμα και τις νυχτερινές ώρες.


Για το υπέροχο αργεντίνικο τάγκο που ακόμα και ο Κώστας κατάφερε μια βραδιά να «χορέψει».



Για τον εκπληκτικό τρόπο που διαφημίζουν και προωθούν τα κρασιά τους, κάνοντάς την ένα από τους σημαντικότερους παγκόσμιους οινικούς προορισμούς.

  

 

Για τις πρωτότυπες «χασαποταβέρνες» της με ειδικότητα το βοδινό, που έκαναν ακόμα κι εμένα, να κάνω κατάχρηση στο κρέας.

Για το συμπαθέστατο Ελληνοαργεντινό ρεσεψιονίστ του Ξενοδοχείου μας τον Πάμπλο, που ενθουσιάστηκε όταν γνώρισε Έλληνες.
 

Για τα υπέροχα περιαστικά πάρκα και την όμορφη νοοτροπία των ντόπιων να τα ζωντανεύουν με τις βόλτες τους και τέλος



 
για τα υπαίθρια μικρομάγαζα, αν και δεν νομίζω να υπάρχουν πλέον, μια και ο Σοφοκλής τους αγόρασε τα πάντα.



Αναχωρώντας για τη γηραιά ήπειρο, βλέπω ξανά από το παράθυρο του αεροπλάνου τις κορφές των Άνδεων, και εύκολα ξεχωρίζω πλέον το Ακονκάγκουα, την……….. ακατάδεχτη κορφή. Σκέφτομαι πως όποτε ακούω πλέον τη λέξη Άνδεις, θα ξέρω ότι (όπως σε κάθε μου ταξίδι), ένα κομμάτι του εαυτού μου το έχω αφήσει εδώ και ότι το χειμώνα του 2010 μια παρέα από πέντε ορειβάτες, χορέψαμε ένα όμορφο ταγκό με το μικρό γίγαντα.

Αποχαιρετώντας την……….. ακατάδεχτη κορφή.