Η ΙΔΕΑ

Οροσειρά των Άνδεων

Η πορεία για την κορυφή

Η πρόσκληση ήρθε μέσω sms στα τέλη του Νοέμβρη του 2009 από τον Κώστα τον Αποστολόπουλο, φίλο από τη Λαμία και ορειβάτη με  εμπειρία ψηλού βουνού. (του ψηλότερου για την ακρίβεια.) "Πάμε ν' ανέβουμε στην κορυφή των Άνδεων ;" Στην αρχή δεν την πήρα στα σοβαρά μια και θεωρώ τον εαυτό μου ορειβάτη χαμηλών υψομέτρων. Όσο το ξανασκεφτόμουνα  όμως, τόσο η ιδέα με τσίγκλαγε και δεν μπορούσα να τη βγάλω απ' το μυαλό μου. Το αποφάσισα περίπου ένα μήνα μετά την πρόσκληση, όταν κατάλαβα ότι είναι μια ευκαιρία που δεν έρχεται συχνά. Μεσολάβησε ένα ταξίδι στη Ρώμη τις γιορτές και για πρώτη φορά στη ζωή μου σκεφτόμουνα το επόμενο ταξίδι όχι μετά το πέρας του τελευταίου, αλλά κατά τη διάρκειά του. Για να καταλάβετε τι εννοώ, κοίταζα το κολοσσαίο, και έβλεπα το Ακονκάγκουα.  

Τα διαδικαστικά (άδειες, γραφεία εισιτήρια) τα ανέλαβε ο Θανάσης ο Τριάντης, οπότε η προετοιμασία  μου περιορίστηκε στις αγορές του εξοπλισμού για μεγάλα υψόμετρα και στον ψυχολογική συνειδητοποίηση ότι τα 6.969 μ. είναι ένα μεγάλο υψόμετρο. Δεν είναι ούτε Ψηλορείτης, ούτε Όλυμπος. Κατάφερα λοιπόν να περιορίσω το άγχος μου στο πως ακριβώς θα τα καταφέρω εκείνες τις 4-5 μέρες στα μεγάλα υψόμετρα που δεν ήμουν συνηθισμένος. Το ξεπέρασα με τον ορθολογικό συλλογισμό "Δε βαριέσαι ......όπου φτάσω" Τον ίδιο συλλογισμό είχαν και τα υπόλοιπα 5 μέλη της ομάδας μας. Ακολούθησε διάβασμα και ψάξιμο στο διαδίκτυο για το βουνό, για τη νόσο του υψομέτρου, για τον εξοπλισμό που χρειάζεται, και συνειδητοποίησα πόσο διαφορετική πλέον είναι η διαδικασία της ανάβασης σε ένα ψηλό βουνό σήμερα σε σχέση με παλαιότερα. Δώσαμε λοιπόν ένα ραντεβού για αργεντίνικο τανγκό, με το μικρό γίγαντα που λέγεται Ακονκάγκουα, για τα τέλη του Γενάρη. Μικρός, επειδή δεν είναι καν πάνω απο 7.000 μ. αλλά και γίγαντας, επειδή είναι η ψηλότερη κορφή όχι μόνο της μεγαλύτερης οροσειράς του κόσμου, (Άνδεις) αλλά και μιας ολόκληρης ηπείρου. Mε εξαίρεση δε, το συγκρότημα των μεγάλων γιγάντων της Ασίας, είναι η ψηλότερη κορυφή του κόσμου.