Η ΙΔΕΑ

Οροσειρά των Άνδεων

Η πορεία για την κορυφή

Η πρόσκληση ήρθε μέσω sms στα τέλη του Νοέμβρη του 2009 από τον Κώστα τον Αποστολόπουλο, φίλο από τη Λαμία και ορειβάτη με  εμπειρία ψηλού βουνού. (του ψηλότερου για την ακρίβεια.) "Πάμε ν' ανέβουμε στην κορυφή των Άνδεων ;" Στην αρχή δεν την πήρα στα σοβαρά μια και θεωρώ τον εαυτό μου ορειβάτη χαμηλών υψομέτρων. Όσο το ξανασκεφτόμουνα  όμως, τόσο η ιδέα με τσίγκλαγε και δεν μπορούσα να τη βγάλω απ' το μυαλό μου. Το αποφάσισα περίπου ένα μήνα μετά την πρόσκληση, όταν κατάλαβα ότι είναι μια ευκαιρία που δεν έρχεται συχνά. Μεσολάβησε ένα ταξίδι στη Ρώμη τις γιορτές και για πρώτη φορά στη ζωή μου σκεφτόμουνα το επόμενο ταξίδι όχι μετά το πέρας του τελευταίου, αλλά κατά τη διάρκειά του. Για να καταλάβετε τι εννοώ, κοίταζα το κολοσσαίο, και έβλεπα το Ακονκάγκουα.  

Τα διαδικαστικά (άδειες, γραφεία εισιτήρια) τα ανέλαβε ο Θανάσης ο Τριάντης, οπότε η προετοιμασία  μου περιορίστηκε στις αγορές του εξοπλισμού για μεγάλα υψόμετρα και στον ψυχολογική συνειδητοποίηση ότι τα 6.969 μ. είναι ένα μεγάλο υψόμετρο. Δεν είναι ούτε Ψηλορείτης, ούτε Όλυμπος. Κατάφερα λοιπόν να περιορίσω το άγχος μου στο πως ακριβώς θα τα καταφέρω εκείνες τις 4-5 μέρες στα μεγάλα υψόμετρα που δεν ήμουν συνηθισμένος. Το ξεπέρασα με τον ορθολογικό συλλογισμό "Δε βαριέσαι ......όπου φτάσω" Τον ίδιο συλλογισμό είχαν και τα υπόλοιπα 5 μέλη της ομάδας μας. Ακολούθησε διάβασμα και ψάξιμο στο διαδίκτυο για το βουνό, για τη νόσο του υψομέτρου, για τον εξοπλισμό που χρειάζεται, και συνειδητοποίησα πόσο διαφορετική πλέον είναι η διαδικασία της ανάβασης σε ένα ψηλό βουνό σήμερα σε σχέση με παλαιότερα. Δώσαμε λοιπόν ένα ραντεβού για αργεντίνικο τανγκό, με το μικρό γίγαντα που λέγεται Ακονκάγκουα, για τα τέλη του Γενάρη. Μικρός, επειδή δεν είναι καν πάνω απο 7.000 μ. αλλά και γίγαντας, επειδή είναι η ψηλότερη κορφή όχι μόνο της μεγαλύτερης οροσειράς του κόσμου, (Άνδεις) αλλά και μιας ολόκληρης ηπείρου. Mε εξαίρεση δε, το συγκρότημα των μεγάλων γιγάντων της Ασίας, είναι η ψηλότερη κορυφή του κόσμου.

Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ

Στο Ελ. Βενιζέλος

Σάββατο λοιπόν στις 23του Γενάρη, μαζευτήκαμε στο Ελ.Βενιζέλος με ομοιόμορφα μπλουζάκια που έγραφαν ΑΚΟΝΚΑΓΚΟΥΑ 2010 (Χορηγία του Νικού) όλη η ομάδα: Αποστολόπουλος Κώστας (Λαμία) Τριάντης Θανάσης (Χαλκίδα) Ζιαπάρας Δημήτρης (Αθήνα), Αντωνακόπουλος Νίκος, Πλαϊτης Σοφοκλής, Αβραμάκης Mανώλης (Ηράκλειο). Ο Κώστας,η Μαρία, ο Νικολάκης ο Στέλιος και ο Θανάσης ,ήταν εκεί για τον αποχαιρετισμό. Την τελευταία στιγμή, η ομάδα μειώνεται λόγω απροόπτου κατα 1 άτομο, μια και ο Ζιαπάρας ο Δημήτρης, δε θα έρθει μαζί μας. «Ωχ απο τώρα άρχισαν οι απώλειες» σχολιάζει ο Κώστας. Στο ζύγισμα των πραγμάτων στο Check in (δικαιούμαστε μόνο 23 κιλά έκαστος) επικρατεί μικροπανικός. Προσπαθούμε με διάφορες μανούβρες να κάνουμε τις αποσκευές μας 23 κιλά. Αυτό δεν είναι Check in είναι τα bodyline για αποσκευές.

Αεροδρόμιο Μαδρίτης

Συζήτηση εν πτήση

Στις 15:00 φεύγουμε για Μαδρίτη. Στο αεροπλάνο έχουμε ήδη ξεκινήσει το σχεδιασμό του προγράμματος της ανάβασης. Στην τρίωρη αναμονή για την επόμενη πτήση, θα θαυμάσουμε το εκπληκτικό αεροδρόμιο της Μαδρίτης δια χειρός Καλατράβα. Η δεύτερη πτήση είναι υπερατλαντική μέχρι το Σαντιάγκο της Χιλής και διαρκεί περίπου 13 ώρες. Μόλις προσγειωνόμαστε συνειδητοποιούμε οτι βρισκόμαστε στο νότιο ημισφαίριο, μια και η ζέστη είναι καλοκαιρινή. Νέα αναμονή στο Σατιάγκο, και επικοινωνία μέσω skype με Ελλάδα. Απο  το Σαντιάγκο με μια νέα πτήση αναχωρούμε για Μεντόζα.

Ο "Στόχος" ex altis

Μέσα απ τα σύννεφα, βλέπουμε τον προορισμό μας την κορυφή του Ακονκάγκουα και ....παίζει ο νους μας παλαμάκια. Δύο ταινίες έρχονται στο μυαλο μου κατα τη διάρκεια αυτής της πτήσης.Η μία είναι η αρκετά γνωστή "Οι επιζήσαντες" βασισμένη στο πραγματικό γεγονός του κανιβαλισμού μεταξύ των επιβατών της πτήσης Σανντιάγκο-Μεντόζα, μετά από πτώση του αεροσκάφους στις Άνδεις. Αν και προσπαθούμε να μην το σκεφτόμαστε,τα πειράγματα για το ποιος απ' τους 5 μας είναι πιο .......χορταστικός, δεν λείπουν. Η άλλη είναι μια παιδική κινουμένων σχεδίων, στην οποίοα ένα αεροπλανάκι ο Πέντρο, κάνει την ίδια πτήση, αντιμετωπίζοντας ένα εχθρικό, ανθρωπόμορφο Ακονκάγκουα.

https://vimeo.com/295040067

"Αλαντικές" διαπραγματεύσεις

Στην πόλη της Μεντόζα θα φτάσουμε την Κυριακή το μεσημέρι (24 Γενάρη). Εδώ πια η ζέστη είναι μεσσαρήτικη. Το αεροδρόμιο είναι μικρό, και η ουρά για το τελωνείο είναι της υπομονής. Λίγο πριν τελειώσουμε, ακούω το Σοφοκλή να ωρύεται αγριεμένος,ζητώντας μου να μεταφράσω τις……προθέσεις ενός τελωνειακού που έχει απλώσει λάφυρα από τις αποσκευές του Σοφοκλή. Σαλάμια , λουκάνικα και τυριά. Είχαμε υποτιμήσει βλέπετε τον τελωνειακό κανονισμό που απαγορεύει την εισαγωγή ζωικών προϊόντων στην Αργεντινή. Μετά από διαπραγματεύσεις, αποφασίζουμε την άμεση “αξιοποίηση” των κατασχεθέντων εδεσμάτων, και όλοι μαζί τελωνειακοί, αστυνομικοί και ορειβάτες, καταβροχθίζουμε σαλάμια και τυριά. Χωρίζουμε χαμογελώντας και αφήνοντας στον τελωνειακό οδηγίες για το πως να μαγειρέψει τα κρητικά λουκάνικα, μια και η διακριτικότητα που μας χαρακτηρίζει, μας απέτρεψε από το να βγάλουμε τα γκαζάκια να τα τηγανίσουμε επί τόπου.

Δείπνο στη Μεντόζα.

Αργεντίνικο αιματηρό Asado

Το λεωφορειάκι του πρακτορείου Andesport, θα μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο στην πόλη Μεντόζα, όπου μετά τις διαπραγματεύσεις με το πρακτορείο για το πρόγραμμα και την εγκατάσταση στο ξενοδοχείο, θα πάμε για φαγητό σε κοντινό εστιατόριο, μαζί με την Lorena, αγγλόφωνη (Σπάνιο πράγμα στην Αργεντινή) υπάλληλο του γραφείου μας. Εδώ διαλύθηκε ακόμα ένας ελληνικός μύθος οτι Έλληνες είμαστε λαός που κάνει κατάχρηση στο κρέας. Όποιος μου το ξαναπεί θα τον στείλω στην Αργεντινή να δει τι σημαίνει, Αργεντίνικο Asado. Πρώτη φορά έτρωγα μπριζόλα ….με αίματα. Ήταν ότι χρειαζόμασταν μετά από τα (ο Θεός να τα κάμει) γεύματα των πτήσεων.

1η Μέρα στο Βουνό. (26/1/10) Απο Horcones προς Confluencia

Η πορεία της πρώτης μέρας

πόρτα του ξενοδοχείου

Το πρωινό ξύπνημα (κάτι ουτοπικό για τη ρουτίνα της καθημερινότητάς μου) μου χάρισε υπέροχες  εικόνες του Puente del Inca  λουσμένες απο το πρωινό φως. Δεν βλέπω την ώρα να ξεκινήσουμε το περπάτημα. Βλέπω στην πόρτα του ξενοδοχείου το πλήθος απο τα αυτοκόλλητα σηματάκια διαφόρων συλλόγων που έχουν περάσει από εδώ,(και μερικών από την Ελλάδα) και συνειδητοποιώ οτι το εγχείρημά μας κάθε άλλο παρά μοναδικό είναι.

Πρωινό στο Puente del inca

Το λεωφορειάκι του πρακτορείου θα μας μεταφέρει στην κοντινή είσοδο του Πάρκου Ακονκάγκουα στην τοποθεσία Horcones (2.950 μ.)

Οι αποσκευές μας στα μουλάρια

Η υποδομή του πάρκου είναι αξιοζήλευτη. Στο φυλάκιο, οπου υποχρεωτικά δίνουμε τις άδειες εισόδου, παίρνουμε αριθμημένη σακούλα σκουπιδιών, που πρέπει να επιστρέψουμε παρακαλώ. Υπάρχει ακόμα  χώρος στάθμευσης, ελικοδρόμιο, και διασώστες (αχρείαστοι να' ναι) σε ετοιμότητα  Έχουμε πολλά να μάθουμε από την Αργεντινή σε θέματα διαχείρισης φυσικών περιοχών. Τα πράγματά μας έχουν φορτωθεί στα μουλάρια και προχωράνε προς την Κατασκήνωση. Εμείς κουβαλάμε  στα σακίδια  μόνο τα βασικά.

Η ατμόσφαιρα είναι απίστευτα καθαρή,  κάτι που κάνει τη θέα προς τις γύρω κορυφές ανεπανάληπτη.

Μέσα στα σύννεφα

Θα περάσουμε δίπλα από μια μικρή λίμνη, και θα διασχίσουμε

Ξύλινη γέφυρα  στον ποταμό  Χορκόνες

αρκετές φορές τον ποταμό  Χορκόνες του οποίου το νερό είναι απίστευτα λασπωμένο (μια απορία που θα μας λυθεί αύριο). Μια από τις διασχίσεις γίνεται σε μια εντυπωσιακή σχοινογέφυρα που σε κάνει να νιώθεις σαν Indiana Jones.

Tropaeolum polyphyllum

Με μεγάλη μου χαρά βλέπω οτι η χλωρίδα της περιοχής είναι πλουσιότατη, με το χαρακτηριστικό των Άνδεων  Tropaeolum polyphyllum να ξεχωρίζει με τις φωτεινές κίτρινες ταξιανθίες του. Δυστυχώς οι περικοκλάδες,  έχουν εισβάλει για τα καλά, εκτοπίζοντας τα ντόπια είδη.Έχουμε ήδη περάσει το ύψος του Ολύμπου και πλησιάζουμε τα 3.000 μ. Εκτός από τα φυτά, παρατηρώ και πολλά αρπακτικά, τα οποία λόγω του ότι ....έχουμε αλλάξει ήπειρο αδυνατώ να αναγνωρίσω.  Είμαι σχεδόν σίγουρος όμως οτι το μεγάλο μαύρο αρπακτικό που μας πλησίασε, ήταν νεαρός Κόνδορας, το πουλί σύμβολο των Άνδεων. Μια και είναι πτωματοφάγο, προσπαθώ να μην το δω σαν κακό οιωνό. 

2η Μέρα στο Βουνό (27/1/10) Απο Confluencia προς Mirador και επιστροφή

Πορεία της 2ης μέρας

Πρωινό για πέντε

Οξυγονομέτρηση

Θα ξυπνήσουμε νωρίς, γύρω στις 7:30 και τα φάμε πρωινό στου "κάτω Μάρτιν". Έτσι βαφτίσαμε το εστιατόριο στο οποίο ο μάγειρας λέγεται κι αυτός Μάρτιν. Σήμερα είναι μέρα εγκλιματισμού. Παρά το γεγονός οτι νιώθουμε μια χαρά, πρέπει να ανεβοκατέβουμε σε κάποιο υψόμετρο, για να συνηθίσει ο οργανισμός μας το μειωμένο οξυγόνο ώστε να μην υπάρχουν προβλήματα αργότερα. Με το οξύμετρο του Κώστα θα μετρήσουμε το οξυγόνο μας. Όσο δείχνει πάνω απο 37 είμαστε καλά.

Πιο κοντά στον ουρανό

Περπατώντας δίπλα στον "Βρωμοπαγετώνα"

  Θα ξεκινήσουμε το περπάτημα γύρω στις 10:30 και θα ακολουθήσουμε  το μονοπάτι που οδηγεί προς Plaza Francia, μια προωθημένη κατασκήνωση, πάνω από τα 4.000 μ.  Το αρχικό τμήμα του μονοπατιού είναι όπως το χθεσινό , μόλις όμως αποκλίνουμε από αυτό και στρίβουμε, το τοπίο αγριεύει και δεξιά κι αριστερά μας αυξάνονται εντυπωσιακά ηφαιστειακά βράχια, ενώ βλέπουμε από κοντά ένα βρωμοπαγετώνα (Morena) Αντί για πάγο αποτελείται από ένα μίγμα με πέτρες λάσπη χώμα και πάγο. 


Τον χαζεύουμε από κοντά, προσπαθώντας να αποφύγουμε τις λάσπες, μια και συνέχεια διαλύεται, λιώνει και τροφοδοτεί τα ποτάμια με λασπόνερα.

Η χαρά του Γεωλόγου

Έτσι μας λύνεται η απορία γιατί τα νερά στα ποτάμια τις προηγούμενες μέρες δεν ήταν γάργαρα και καθαρά.



  
Παρατηρώντας τα βράχια και τις βουνοκορφές δεξιά κι αριστερά σου κόβεται η ανάσα απο το μέγεθος, τα χρώματα και την ποικιλία των πετρωμάτων. Πρώτη φορά μετά τα φαράγγια του Σινά νιώθω τόσο εντυπωσιασμένος από τα χρώματα των βράχων. Εδώ είναι ο παράδεισος του γεωλόγου.

Ορεινή έρημος

 Όσο ανεβαίνουμε, νιώθουμε οτι η ακτινοβολία είναι δυνατότερη. Ο ήλιος εδώ δεν αστειεύεται, και το γεγονός οτι δεν ζεσταίνεσαι λόγω υψομέτρου, μπορεί να σε παραπλανήσει. Έχουμε πασαλειφτεί όλοι με παιδικά αντηλιακά 50άρια και οι φάτσες μας είναι σαν κλόουν. 

Κώστας σκεπτόμενος

Όσο προχωράει η ώρα, τόσο τα σύνεφα μαζεύονται στην κορυφή του Ακονκλάγκουα. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο Κώστας επιμένει η ανάβαση να γίνει χαράματα. Επειδή το απόγευμα πάντα ο καιρός χαλάει. 

Με φόντο την κορφή

Στη θέση Mirador (4.000 μ.) οπου έχουμε μαζευτεί όλοι οι εγκλιματιζόμενοι, η θέα προς την κορφή, σου κόβει την ανάσα. Ευτυχώς εμείς δεν θα το ανέβουμε από αυτή ητν πλευρά αλλά απο τη ΒΔ. Καθόμαστε για λίγη ώρα απλά για να χαζέψουμε το βουνό με τα σύννεφα. Δεν χορταίνεται. 

Θέση θέας MIrador (4.000 m.)

Αποφασίζουμε να την κάνουμε με ελαφρά ...βηματάκια, όταν τα σύννεφα αρχίζουν να κινούνται προς το μέρος μας. Το μόνο που δεν θέλουμε είναι να προσπαθούμε βραδυάτικα  να στεγνώνουμε.
Στις 16:00 είμαστε πίσω στην κατασκήνωση, έχοντας περπατήσει περίπου ένα 6ωρο και έχοντας γλιτώσει την (μικρή τελικά) βροχή. Αύριο, τα σακίδιά μας που θα φορτωθούν στα μουλάρια πρέπει να είναι έτοιμα πολύ νωρίς οπότε αποφασίζουμε απόψε να μείνουμε σε μεγάλο αντίσκηνο-κοιτώνα, ώστε να καταφέρουμε να κοιμηθούμε καλύτερα.

3η Μέρα στο Βουνό (28/1/10) Απο Confluencia προς Plaza de Mulas

Η πορεία της 3ης μέρας

Πρωινά χρώματα

Τα μεταγωγικά των Άνδεων

Θα ξυπνήσουμε ορεξάτοι αρκετά νωρίς (6:30 ) Το πρωινό φως, βάφει τις κοντινές κορυφές με απίστευτους χρωματισμούς. Φορτώνουμε τα πράγματά μας στα  μουλάρια, τα οποία κάνουν καθημερινά τεράστιες αποστάσεις, ξεκινώντας από πολύ νωρίς, μια και αντίθετα με μας δεν διανυκτερεύουν, αλλά πρέπει κάθε βράδυ λόγω κρύου να επιστρέφουν στην είσοδο Horcones όσο ψηλά κι αν έχουν ανέβει. Τα βλέπουμε να αναχωρούν βαριανασαίνοντας, ελπίζοντας οτι δε θα ....χαθεί τίποτα καθ' οδόν μια και αντίσκηνα τρόφιμα, εξοπλισμός είναι φορτωμένα σ' αυτά. Παίρνουμε πρωινό στου "κάτω Martin" όπως έχουμε βαφτίσει το αντίσκηνο- εστιατόριο το οποίο διαχειρίζεται ο Martin no2 . 

Ελικόπτερο μεταφορών

Στην κοίτη του ποταμού Χορκόνες

Μουλαροκαραβάνι  καθ' οδόν προς την κατασκήνωση

Θα ξεκινήσουμε το περπάτημα στις 8:00. Σήμερα η πορεία είναι μεγαλύτερη, και στόχος μας είναι   η δεύτερη κατασκήνωση, στη θέση Plaza de Mulas. Είμαστε προετοιμασμένοι για μια πορεία 8 ωρών όπως λένε οι οδηγοί, και για για το γεγονός οτι το βράδυ το υψόμετρο θα είναι κατά .800 περίπου μέτρα ψηλότερο. Η θέα κατά τη διάρκεια της πορείας είναι όπως και τις προηγούμενες μέρες εκπληκτική. Περπατάμε πάλι κατά μήκος του ποταμού Χορκόνες που κυλάει ανάμεσα στις πλαγιές των κορυφών. Μια σημαντική διαφορά σε σχέση με τα δικά μας ποτάμια είναι το μέγεθος. Οι πλαγιές ανάμεσα στις οποίες κυλάει το ποτάμι έχουν απόσταση κάποιων ....χιλιομέτρων, κάτι που κάνει το τοπίο υποβλητικό Όλα σου φαίνονται μακρυά κι όμως παράξενα προσιτά και ....δίπλα σου. Το ελικόπτερο του εθνικού πάρκου, πηγαινοέρχεται και ανεβοκατεβαίνει συνέχεια δίνοντάς σου μια αίσθηση ασφάλειας οτι αν συμβεί κάτι η αποκομιδή θα είναι......γρήγορη. Το ποτάμι σε άλλο σημεία κατεβάζει λασπόνερα και σε άλλα σημεία πεντακάθαρο νερό από ορεινές πηγές. Συχνά θα χρειαστεί να πηδήξουμε την κοίτη του για να μη βραχούμε. 

Caiophora coronata.

Υγρά αλπικά (η μάλλον ανδικά) λιβάδια

Η βλάστηση, όπου έχει νερό είναι πλούσια σε υδροχαρή φυτά ενώ μερικά μέτρα πιο ψηλά βλέπω την αντίστοιχη των δικών μας βουνών βλάστηση των ερήμων μεγάλου υψομέτρου. Ένα απ' αυτό η Caiophora coronata..."τσιμπάει" άγρια σαν τσουκνίδα μόλις προσπαθήσω να το ακουμπήσω. Τραβάω όσες φωτογραφίες μπορώ ή μάλλον όσες προλαβαίνω μια και οι υπόλοιποι έχουν πιο γρήγορο ρυθμό, και δε θέλω να χωρίσουμε. Αυξάνω λίγο το ρυθμό μου για να τους προλάβω. 

Ibanez. Η ανηφόρα ξεκινά.

Κάνουμε μια στάση σε ένα κομβικό σημείο στη θέση Ibanez όπου πρακτικά ξεκινάει η ανάβαση από ανηφορικό μονοπάτι μια και μέχρι τώρα περπατάγαμε στην κοίτη του ποταμού. Στο σημείο αυτό αρχίζουμε να συναντιόμαστε με αυτούς που κατεβαίνουν. και ξεκουραζόμαστε μαζί.

Αλασκανοί συνορειβάτες

Junellia micrantha

Εύκολα ξεχωρίζουν από μας μια και είναι αρκετά πιο "Ερυθρόδερμοι" λόγω της ακτινοβολίας του ήλιου. Προσπαθώ να ξεχωρίσω από την έκφραση του προσώπου τους ποιοι κατάφεραν να ανέβουν κορυφή, και ποιοι όχι.  Και οι δύο κατηγορίες μου απαντούν με χαμόγελο όταν τους ρωτάω, αλλά σε αυτούς που έφτασαν κορυφή, το χαμόγελο είναι αισθητά πιο παρατεταμένο. Εμείς σε ποια κατηγορία θα ανήκουμε άραγε όταν μετά από μερικές μέρες κατηφορίζουμε το ίδιο μονοπάτι ; Πιάνω την κουβέντα με ένα ζευγάρι απο την Αλάσκα, και συζητάμε για τις δυσκολίες που έxει το Aconcagua σε σχέση με το στην πατρίδα τους. ετοιμαζόμαστε να συνεχίσουμε το περπάτημα όταν στη μύτη μου φτάνει μια μεθυστική μυρωδιά. είναι από ένα αλπικό έρποντα θάμνο, την Junellia micrantha .

Συνορειβάτης

Πλησιάζοντας στην κατασκήνωση

Στη συνέχεια της πορείας, βλέπω έναν συν-ορειβάτη, μάλλον Ιταλό, που κουβαλάει μαζί του τα πάντα, υπνόσακο, σκηνή, τρόφιμα. Ούτε μουλάρι ουτε τίποτα, όλα στην πλάτη. Ζηλεύω λίγο επειδή μου θυμίζει τα.......νιάτα μου.

Θα βρεθούμε στον προορισμό μας σε 6:45'' Ο ρυθμός μας ήταν αρκετά γρήγορος.

Φυλάκιο εισόδου στην Plaza de mulas

Στην «πλατεία των μουλαριών» που βρισκόμαστε, (Plaza de mulas) βρίσκεται η μεγαλύτερη ομώνυμη κατασκήνωση βάσης του βουνού. Φιλοξενεί και αυτούς που ανεβαίνουν και αυτούς που κατεβαίνουν. Είναι περίπου τριπλάσια από την προηγούμενη. 

Plaza de mulas

Στήσιμο του αντίσκηνου με τον Νίκο